اشعار " کیان " تبریزی

ابن ملجمنه فقط ، نام فلان جاهل هست

این چنین فکر، بسی ، یک نظر باطل هست

هر کسی زد بر رخ اش ، بند و نقاب تزویر

بی گمان فرد مُزور، به عمل قاتل هست

ریش انبوه و ریا ، کرده بصورت زاهد

تا که خلقی متصور بشوند ، کامل هست

سرزمینم شده تاراج ، بدست دونان

برگدایان چنین ، دزد وطن شامل هست

ابن ملجمزده شمشیر، مَدد جسته زِعلی

او به دینداری خود ، مختصری قائل هست

بی خدا تا که نشیند ، به سَرِ سُفره خلق

ظالمی‌بوده ، که ازعدل علی غافل هست

من "کیانم" به علی عشق بورزم ، همه عمر

باورم بوده که مولا ، به همه عادل هست

کیان تبریزی

اردیبهشت 99 نوزدهم رمضان

تبریز شَهَرین ده وارمیز بیر اوجا ساعت

تاریخ بویی او گوردوغونی ایلیر حکایت

بو ساعتیمیز چوخلو گورب حادثه لردن

سینه دولوسی ثبت اولونوب بوللی خیانت

تبریز ساعاتی زنگیله سویلور اورگیندن

بلکه گله جاق نسل ائلیه ظولمه قضاوت

تبریز بئجردیب چوخلو ارنلر اتگ اوسته

ستارخانی باقرخانی اتمیش نه قیامت

بو شهرین آدی دونیادا دیلدن دیله دوشموش

بیگانه لر ائدمیش اونا تاریخ ده حسادت

کوهنه ساعاتین قلبی هله ریتمله چالمیش

هر واختی عیان ایله ئیری عین صداقت

بیز لرده گرح دیر قوریاخ تاهلی بیناسین

تا دونیا بویی عومر ائلیه بو اوجا قامت

دونیایه گوز آچمیش کیان البت ده بو یئرده

دوغما شهری تبریز اولوب نقطه سی ساعت

22 اردیبهشت 99

کیان تبریزی . محل تولدم میدان ساعت تبریز

تو آن زیبای طنازی که دل زعاشق ربودی

دل من سنگ خارا بود تو از جنس چه بودی ؟

تو مرجانی تو یاقوتی تو کان گنج مهری

به قلب پاک تو باشد زمن صدها درودی

تو هم چون لیلی دوران مجنونی عزیزم

مرا با عشق افسونی غزل‌هایت ستودی

به باغ دل چهره خندان کن انیس بلبلی باشی

به قلبم رخنه‌ها کردی که تا قفلی گشودی

چنان نرمم نمودی سنگ را کردی چو پنبه

"کیان" جاری ز تو گشته بسان زنده رودی

کیان تبریزی 22 اردیبهشت 99

با تو هستم روز شب‌‌‌ای نازنین با قلب و جان

میگدازم آتش عشق ات سراپا در جهان

آرزویم دیدنت باشد به شب‌هایم چنان

خنده بر لب‌ها نشیند واژه‌ها اندر دهان

کوس رسوایی زنند بر عشق ما بیگانه‌ها

ما به هم پیوند خوردیم در ورای کهکشان

ترس و کتمانی نباشد بر چنین عشق یقین

بی گمان در دل نماند عشقمان هرگز نهان

عشق ما چون آفتاب روشنی باشد دلا

برفروزد بر خلایق چون شده جانا عیان

تا تو خاتون منی بیمی‌ندارم از کسی

اندرون کاخ دل ما زنده چو شاهنشهان

ای فدای ناز تو بر خیز و آی کاشانه ام

تا ابد آسوده باشیم تو کنار من بمان

تا قلم بر روی کاغذ می‌خزد دیوانه وار

شرح عشق اش می‌نماید درغزل ذوق "کیان"

کیان تبریز

20 فروردین 99

شهر دل با بودنت پر خنده است

سینه ام از عشق تو آکنده است

ای حکیم دریاب و تیمارم نما

این دلم در عاشقی بازنده است

شهر دل خالی زِ جمعیت بُود

با تو این ماَمن دلا پاینده است

تو زِ ایل و طایفه گشتی جدا

سرزمین جسم من یابنده است

تخت شاهی برقرار است در دلم

تاج سلطانی سرات زیبنده است

رخ چو بنمایی سماعه عشقمان

همچو ماه ، سیمای تو رخشنده است

ای فدای چشم تو سیمین تنم

کن نگاهی عاشقت تا زنده است

ای " کیان " سستی مکن شعری سرا

این غزل‌هایت بسی سوزنده است

اردیبهشت 99

کیان تبریزی

باز کن پنجره‌ها را که بهار آمده است

چمن آرای جهان دیدن یار آمده است

هُدهُد شانه بسر موسم گل را به نوا

مژده سر می‌دهد و سلسله وار آمده است

بوی عطر گل سوسن به خبرداری دل

همره باد سحر بر سر کار آمده است

مرغ خوشخوان بطرب آمده با نغمه‌ی نو

پر گشوده به چمن پای قرارآمده است

دختر رُز به تمنای وصال عاشق

پیرهن چکاک زده سوی نگار آمده است

یکطرف بلبل شیدا به غزلخوانی گل

همنوا با گل نرگس بکنار آمده است

نهر عنبر شده جاری ز سرا پرده گل

جمله مستان به سر آب انار آمده است

تا " کیان " کرده وداع با غم دل یکباره

شیشه‌ی عمر بکف بهر نثار آمده است

کیان تبریزی بسال 1373

آمدی جان و دلم مست تماشای تو شد

بی گمان روح و روان محو تمنای تو شد

دل من میل به دیدن بنمود مژده رسید

این معما گره اش ، حل تقلای تو شد

جسم و تن زار گریست هجر تو جانا که کنون

مَرهمِ زخم دلم دست مسیحای تو شد

تک درخت تن من از گل و برگ عاری بود

تا رسیدی به بَرَم شاخه شکوفای تو شد

تشنه بودم به کویر، مَشک من از آب تهی

تا که سقّا بشدی عشق محیای تو شد

کس نداند به چه تفسیر کند عشق مرا

شعر من راز گشود سّرهویدای تو شد

آسمان شب تار، چهره گشودی به "کیان"

تا که ماه ، پلک نهاد عاشق سیمای تو شد

کیان تبریزی

17 فروردین 99

جانیمی‌آلدین دلا ، پیوسته جانان سان منه

پورته میش جانسیز دامارلاردا ، سوزن قان سان منه

هر نه دردیم واریدیر ، هیجران تو ره میشدیر اینان !

دای قائید گل مَرهم اول ، آنللا کی درمان سان منه

بیر زامانلار سویله دیم ، عشقیم اولوبسان هرزادیم

ایندی ده گورسم یقین ، مولکومده سلطان سان منه

گر قالام چوللرده یانقی ، آختارام بیر دامجی سو

سن ایچید یاغمور دوداخلاردان کی نیسان سان منه

باخ کی گور واردیر حیاتیم ، عشق ده فیکر ایله مه

بو کونول ائلییر خطر ؟ سن دیلبر حیران سان منه

تا نفس واردیر تنیم ده ، آند اولا شاعیرلیگه

بیت بیت شعریده عشقین ایله عنوان سان منه

مین بیرحوسنون گر واریندیر اِتمیسن عهده وفا

بو "کیان" دیر سویله ییر قیمتلی مرجان سان منه

کیان تبریزی

پانزدهم فروردین 99

نه گوزل دی ائده سن خدمتی ارزش بیله نه

نه کی هربیر یئلینن دورد طرفه هی چونه نه

اولاسان او باغا باغبان کی حاصیل لی اولاجاق

حیف دیر زحمتیله سو وئره سن هر بیته نه

سئوه سن مهر و محبت بیله نی دونیا بویی

یوخسا نه ارزشی وار یاخچلیقی بیلمیه نه

دوزدی پیسلیق ائلی ین یاخجی گونه چیخمیاجاق

آمما کاش پیس اولانی عفو ائده انسان گووه نه

فلکین چرخی سینا گور نه حالا سالدی بیزی

یئری وار ظالم آداملار آرامیزدان اله نه

ای کیان‌هاردا گوربسن ازه لر کدخدانی

مگر اوندا کی رعییت قانینا تام به له نه

کیان تبریزی

15 فروردین 99

شکوه دارم از تو و سوزنده آهی با خدا

یا تو با من کن مدارا یا دهد ربم جزا

تخم هجران را مکاریم باغ عشق و عاشقی

خنده استمرار عشق است قلبمان دارالشفا

تو مرا آشفته کردی با چنین بیگانگی

ای به قربانت بیا جان را کنم جانت فدا

من که مشتاق توام قصد سفر را ترک کن

این دل و کاشانه ام با تو شود مهد صفا

شرح شور زندگی با تو شود بالندگی

می‌شوم راوی آن باشد رسیم صلح صفا

ای گل نشکفتهو زیبای من بالنده شو

از گزند روزگار ناید به تو درد و بلا

تا کیان میلی نماید بر وصال یار خویش

از جهان و زرق و برق اش می‌کند دل را رها

کیان تبریزی

14 فروردین 99